تو آمپاس شديدي هستم

در اندیشه آغازی سفری دیگر

میلیتاری سرویس ماهی است که به اتمام رسیده. حس میکنم باز به زندگی منجلابی برمیگردم. اصولا حتی اگر شب و روز هم مطالعه کنی و درس بخوانی چون درون خانه ای در این وضعیت عجیب انگار که دنیا را اب برده و تورو خواب . فایده ای نداره . سنم شمارشش به سی میرد و من هنوز کار ناکرده و ناتمامی دارم. زندگیم را استندبای نموده ام. خوب میفهمم که وقت پرواز است . اما مباد که با بال گشودن صیادی با کمان به شکار نشسته باشد. در دلم واهمه ای است. اگر این سفر را بروم اندک چیزهای با ارزشی که مانده را باید تاوان بدم . میدانم راه سختی در پیش است. اما جوانم و ناصبور نیستم. اگر راه رفتنی باشد. هیچ گمان مطمئن به این که مسیر همواره است و راه خوب ندارم. تنها میخوام تکلیف از سر کنم.

اگر این مسیر را نروم پشیمانیش گریبانم را محکم میگیرد. اگر حتی ببازم به از ان است که به بازی تن ندهم. تیکت در دستم است. شاید مسافر این مسیر باشم. به هرحال اولین گام را برداشتم

کلامی زیبا میگوید : چیزی رو که دوست داری بدست بیار وگر نه ناچاری چیزی رو که بدست اوردی دوست داشته باشی.

اگر در طول زمان اندازه‌ شکست‌ هایتان بزرگ‌تر نشود، به شما اطمینان می‌دهم که قرار نیست به ابداعی برسید که واقعا دنیا را تکان دهد.